تهران، میدان شهدا، ابتدای پیروزی، ساختمان نگار آزما
کاردرمانگران با افراد بیمار و ناتوان در هر سنی در مراکز مختلف مراقبت‌های بهداشتی کار می‌کنند. آن‌ها تکنیک‌های دستی و خلاقانه را به کار می‌گیرند و از روش‌هایی برای درمان نارسایی های جسمی و روانی استفاده می‌کنند تا بتوانند زندگی مستقل بیمار را به حداکثر برسانند. کاردرمانی یک روش درمانی فعال است که در آن بیمار در درجه اول به تنهایی تحت هدایت عمل می‌کند.
برخلاف فیزیوتراپی، دستورالعمل‌های حرکتی با توجه به ناتوانی و سن بیمار، کار دستی و خلاقانه به او داده می‌شود که از طریق آن می‌توان اختلالات حرکتی، حسی و ادراک را جبران کرد. بر این اساس، کاردرمانی در کنار فیزیوتراپی و گفتار درمانی یکی از مهم‌ترین اقدامات درمانی در توانبخشی است.
کاردرمانی به افراد کمک می‌کند تا توانایی انجام فعالیت‌های روزمره را که به دلیل بیماری، آسیب یا ناتوانی از دست رفته یا وجود نداشته است (دوباره) به دست آورند. عملکردها و توانایی‌های یک فرد امکان دارد در اثر سکته مغزی از بین برود یا کودکان به دلیل اختلالات رشدی رشد نکرده باشند.
توانایی عمل در زندگی روزمره به این معنی است که فرد بتواند وظایفی را که برای خود تعیین می‌کند و زندگی یا جامعه برای او تعیین می‌کند، به نحو رضایت بخشی انجام دهد. کاردرمانی رویکردی کل نگر دارد. این بدان معنی است که نه تنها فرآیندهای حرکتی بدن (مهارت‌های حرکتی) آموزش داده می‌شود، بلکه کل سیستم انسان نیز شامل می‌شود.
کاردرمانی به عنوان یک اقدام کمکی و حمایتی در طب سالمندان، پزشکی کودکان و نوجوانان، همچنین در روانپزشکی و ارتوپدی استفاده می‌شود. چرا که کاردرمانی توانایی عمل افراد بیمار یا آسیب دیده را ارتقا می‌دهد.
کاردرمانی نوعی درمان پزشکی است که از افراد با توانایی محدود برای عمل حمایت می‌کند. هدف آن این است که بیماران بتوانند با فعالیت‌های روزمره بهتر کنار بی‌آیند. اصولاً کاردرمانی با هیچ خطر خاصی همراه نیست. به طور کلی، مشکلات سلامتی تنها زمانی به وجود می‌آیند که بیمار در معرض استرس بیشتری از آنچه از تمرینات کاردرمانی انتظار می‌رود قرار گیرد.
اگر پزشک شما کار درمانی را برای شما تجویز کرده باشد، معمولاً می‌تواند یک کاردرمانگر مناسب را توصیه کند. به خاطر داشته باشید که موفقیت درمان تا حد زیادی به همکاری شما بستگی دارد. بنابراین سعی کنید با انگیزه و با دید باز به تمرینات نزدیک شوید، حتی اگر گاهی اوقات به تلاش نیاز داشته باشید. با کاردرمانگر خود به طور منظم در مورد خواسته‌ها، اهداف و ترس‌های خود صحبت کنید. این تنها راهی است که او می‌تواند درمان را با ایده‌های فردی شما تطبیق دهد. اغلب می‌توانید تمریناتی را که کاردرمانگر به شما آموزش داده است را در خارج از جلسه تمرین، امتحان کنید و ادامه دهید. مطمئن شوید که از حد استرس شخصی خود تجاوز نکنید. در عوض، اهداف کوچکی را برای خود تعیین کنید که بتوانید با کاردرمانی بیشتر آن را توسعه دهید.
